Νέα

Με την υπ’ αριθ. 2064/2023 Απόφαση Ασφαλιστικών Μέτρων του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, διατάχθηκε υπέρ της εντολέως μας-νομικού προσώπου (Α.Ε) η αναστολή της κατάσχεσης εις χείρας τρίτων, κατόπιν επίσπευσης κατάσχεσης από την καθ’ ης Εταιρεία Διαχείρισης Απαιτήσεων, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της ασκηθείσας ανακοπής.

Ειδικότερα, αφού πιθανολογήθηκε το παραδεκτό άσκησης της αναστολής και αφού πιθανολογήθηκε κίνδυνος πρόκλησης ανεπανόρθωτης βλάβης που συνίσταντο στην πιθανολόγηση της αδυναμίας της αιτούσας να καταβάλλει τη μισθοδοσία του προσωπικού της, εν συνεχεία πιθανολογήθηκε η ευδοκίμηση της ανακοπής μας. Ειδικότερα, πιθανολογήθηκε η ευδοκίμηση του 12 λόγου ανακοπής μας. Τούτο δε διότι, η καθ’ ης εκκίνησε διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης, δίχως η απαίτηση της να αποδεικνύεται εγγράφως, κατά τα οριζόμενα στο αρ. 623 ΚΠολΔ.

Πιο συγκεκριμένα, για την έκδοση διαταγής πληρωμής η καθ’ ης προσκόμισε απλά αντίγραφα των αποσπασμάτων των τραπεζικών λογαριασμών, δίχως μάλιστα να βεβαιώνεται από τους αρμόδιους υπαλλήλους ότι αυτά αποτελούν γνήσια εκτύπωση από τα μηχανογραφικώς τηρούμενα βιβλία της Τράπεζας. Τα ίδια μάλιστα αποσπάσματα προσκόμισε και ενώπιον του Δικάζοντος Δικαστηρίου.  Πιθανολογήθηκε λοιπόν ότι τα αποσπάσματα αυτά δεν είναι πρωτότυπα και ότι σε κανένα σημεία δεν έφεραν βεβαίωση του αρμόδιου υπαλλήλου περί γνησιότητάς της εκτύπωσης από τον υπάλληλο που τη διενήργησε. Κατά συνέπεια, κρίθηκε ότι ο λόγος αυτός ανακοπής θα ευδοκιμήσει, ένεκα της μη έγγραφης απόδειξης της απαίτησης και ως εκ τούτου, έγινε δεκτή η αίτηση αναστολής της εντολέως μας.

Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, συνεδριάζοντας στις 03.03.2023, έκρινε αθώο λόγω αμφιβολιών τον κατηγορούμενο- πελάτη του γραφείου μας για τα αδίκημα της παράνομης βίας και απειλής σε βάρος της εν διαστάσει συζύγου του, η οποία με την εν λόγω κατηγορία κατάφερε να τον εκδιώξει από την συζυγική οικία με την διαδικασία της αυτόφωρης σύλληψης. Για την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου, και παρά την καταδικαστική πρόταση της Εισαγγελικής Αρχής, έπαιξαν ρόλο οι αντιφάσεις στις οποίες περιέπεσε η φερόμενη ως παθούσα και παριστάμενη προς υποστήριξη της κατηγορίας καθώς και το γεγονός ότι η κατηγορία έλαβε χώρα στο πλαίσιο μιας αστικής αντιδικίας για την επιμέλεια, την επικοινωνία και την διατροφή των ανήλικων τέκνων των εν διαστάσει συζύγων.

Δημοσιεύθηκε πρόσφατα η υπ’ αριθμόν 20/2023 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου, με την οποία έγινε δεκτή έφεση εντολέα μας και ακυρώθηκε τελεσιδίκως η εκδοθείσα εις βάρος του διαταγή πληρωμής για οφειλές από σύμβαση τοκοχρεωλυτικού στεγαστικού δανείου, στην οποία συμμετείχε με την ιδιότητα του εγγυητή.

Ειδικότερα, αποδείχθηκε στον δεύτερο βαθμό ότι η μία και μοναδική υπογραφή που είχε τεθεί επί πρόσθετης πράξης, η οποία είχε καταρτιστεί στο πλαίσιο της ανωτέρω δανειακής σύμβασης και στην οποία είχε στηριχθεί η εκδοθείσα διαταγή πληρωμής, δεν ανήκει στον εντολέα μας, κατά του οποίου στρεφόταν αποκλειστικά ο εκτελεστός τίτλος, αλλά σε έτερο εγγυητή.

Πρέπει να επισημανθεί ότι η ανακοπή που είχε ασκήσει ο εντολέας μας στον πρώτο βαθμό δεν είχε γίνει δεκτή, διότι, κατόπιν εσφαλμένης συνεννόησης με το δικηγορικό γραφείο που τον εκπροσωπούσε εκείνη την περίοδο, αναφερόταν σε αυτήν ότι ο ίδιος είχε υπογράψει την επίμαχη πρόσθετη πράξη, κριθείσας κατ’ αυτόν τον τρόπο της εν λόγω υπογραφής του ως ομολογημένης.

Ωστόσο, στον δεύτερο βαθμό έλαβε χώρα ανάκληση της ανωτέρω ομολογίας και, κατόπιν εκτίμησης μιας σειράς από αποδεικτικά στοιχεία, το Εφετείο αποφάνθηκε ότι η πρόσθετη πράξη δεν είχε υπογραφεί από τον εντολέα μας, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί τελεσιδίκως η εκδοθείσα διαταγή πληρωμής, παράγοντας υπέρ αυτού ουσιαστικό δεδικασμένο.

Επί του ζητήματος της ανάκλησης ομολογίας το Εφετείο έκρινε συγκεκριμένα ότι: «ο ανακόπτων με την κρινόμενη έφεση ανακαλεί την ομολογία αυτή, την οποία ο ίδιος αποδίδει σε εσφαλμένη συνεννόηση με τον υπογράφοντα την ανακοπή δικηγόρο του. Ο ισχυρισμός αυτός συνιστά ανάκληση της ομολογίας {…} η ανάκληση αυτή παραδεκτώς γίνεται με το εφετήριο, αφού δεν υπόκειται σε χρονικό περιορισμό και μπορεί να γίνει κατά πάσα στάση της δίκης με δήλωση του ομολογήσαντος, περιεχόμενη σε διαδικαστικό έγγραφο, όπως είναι και η έφεση που επιδίδεται στον αντίδικό του {…} η ομολογία του εκκαλούντος, την οποία δέχτηκε το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο και ανακλήθηκε κατά τα ανωτέρω με την έφεση, έχασε την αποδεικτική της δύναμη. Αποδείχθηκε αντίθετα ότι ο ανακόπτων δεν έχει υπογράψει την από {…} πρόσθετη πράξη, με βάση την οποία εκδόθηκε η ανακοπτόμενη διαταγή πληρωμής και συνεπώς δεν υπάρχει έγγραφη απόδειξη, κατά τους όρους του άρθρου 623 ΚΠολΔ για την έκδοσή της σε βάρος του και επομένως, αφού δεν συνέτρεχαν οι τυπικές προϋποθέσεις, αυτή ακύρως εκδόθηκε.»

Στις 2 Φεβρουαρίου 2023 το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας (High Court of Justice- Family Division) συνεδρίασε προκειμένου να αποφασίσει επί της αίτησης που υπέβαλε η πελάτισσα του γραφείου μας για την επιστροφή του ανήλικου γιου της, ηλικίας οχτώ ετών, από την Αγγλία, όπου τον είχε μετακινήσει παράνομα και χωρίς την συναίνεση της ο πατέρας του, στην Ελλάδα, όπου έμενε η ίδια. Το Δικαστήριο, κρίνοντας ότι η μητέρα, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του πατέρα, δεν ήταν επικίνδυνη προς το παιδί, απέρριψε την ένσταση του και έκανε δεκτή την αίτηση της μητέρας διατάσσοντας την ίδια ημέρα τον τρόπο επιστροφής του μαζί της στην Ελλάδα. Το γραφείο μας είχε την τιμή να υποστηρίξει την μητέρα στην αίτηση της και λειτουργώντας ως νομικός παραστάτης της στην Ελλάδα να επιτύχει σε συνεργασία με την δικηγορική εταιρεία Dawson Cornwell στο Λονδίνο την επιστροφή του παιδιού. 

Με την υπ’ αριθμ. 845/2023 απόφαση του το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε επί i) αιτήσεως της μητέρας (αντιδίκου), η οποία ζητούσε την ανάθεση της επιμέλειας των ανήλικων τέκνων των διαδίκων, αγοριών ηλικίας 7,5 και 5,5 ετών, αμφότερων διαγνωσμένων με διαταραχή αυτιστικού φάσματος, στην ίδια, και την υποχρέωση του πατέρα (πελάτη του γραφείου μας) να καταβάλλει στην ίδια για λογαριασμό τους μηνιαίως το ποσό των 6.522 ευρώ για την διατροφή τους, ii) επί της αιτήσεως του πατέρα να ανατεθεί από κοινού η επιμέλεια των τέκνων και στους δύο γονείς και να ρυθμιστεί η επικοινωνία του μαζί τους. Το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της μητέρας να της ανατεθεί αποκλειστικά η επιμέλεια των παιδιών με την αιτιολογία ότι «δεν υφίσταται διαφωνία μεταξύ των γονέων ως προς τον τρόπο της ανατροφής τους, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε προβλήματα ως προς την άσκηση της επιμέλειας». Ενδιαφέρον νομικά έχει το γεγονός ότι το δικαστήριο απέρριψε και το αίτημα του πατέρα να ανατεθεί από κοινού η επιμέλεια στους δυο τους, καθώς, όπως ορθά έκρινε, αυτό προβλέπεται απευθείας από το νόμο και ουσιαστικά  ο διάδικος που αιτείται την απόκλιση από τον κανόνα της κοινής επιμέλειας (εν προκειμένω η μητέρα) θα έπρεπε να αποδείξει ότι συντρέχει τέτοια εξαίρεση. Επίσης η απόφαση επιβεβαιώνει ότι η συνεπιμέλεια είναι ανεξάρτητη από τον τόπο διαμονής των παιδιών (οι διάδικοι συμφώνησαν ότι τα παιδιά θα μένουν στην πρώην συζυγική κατοικία, ιδιοκτησίας του πατέρα, όπως είχε διαταχθεί και με προσωρινή διαταγή παρά το αρχικό αντίθετο αίτημα της μητέρας για άδεια μετοίκησης). Ομοίως το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό της μητέρας ότι ο πατέρας ήταν ακατάλληλος για να φροντίζει τα παιδιά και ότι αυτά δεν έπρεπε να διανυκτερεύουν μαζί του ρυθμίζοντας εκτεταμένα την επικοινωνία του μαζί τους. Σημειωτέον ότι το δικαστήριο θεώρησε ότι οι ισχυρισμοί της μητέρας για ενδοοικογενειακή βία από τον πατέρα σε βάρος της ήταν εκτός του αντικειμένου της δίκης. Τέλος, το δικαστήριο έκρινε ότι οι πραγματικές ανάγκες των παιδιών υπολογίζονταν στο ύψος των 1400 ευρώ, από τα οποία ο πατέρας έπρεπε να καλύπτει τα 1090 ευρώ και η μητέρα να συνεισφέρει το υπόλοιπο ποσό, κατόπιν αποδοχής της ένστασης συνεισφοράς του πατέρα.