Νέα

Με την από 16.02.2021 προσωρινή διαταγή το Μονομελές Πρωτοδικείο Καβάλας διέταξε την απομάκρυνση της μητέρας από την οικογενειακή κατοικία δυνάμει του άρθρου 735 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, καθότι πιθανολογήθηκε σφόδρα η από μέρους της άσκηση βίας σε βάρος των ανήλικων τέκνων της. Για τον σχηματισμό της κρίσης του το Δικαστήριο έλαβε υπόψη μεταξύ άλλων αποδεικτικών μέσων και κτηθείσα ηχογράφηση βίαιης λεκτικής συμπεριφοράς της μητέρας προς τα τέκνα, δεχόμενο ότι η προσκόμισή της στην δίκη επιβάλλεται από λόγους που αφορούν στην προστασία του συμφέροντός τους. De facto άσκηση της επιμέλειας  από τον αιτούντα πατέρα. 

Δημοσιεύτηκε η υπ' αριθμ. 14246/2020 απόφαση Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών περί ακύρωσης διαταγής πληρωμής, λόγω έλλειψης έγγραφης απόδειξης, καθώς τα προσκομιζόμενα από την καθ’ ης –για την απόδειξη της απαίτησης- αποσπάσματα εκ των μηχανογραφικά τηρουμένων εμπορικών της βιβλίων δεν έφεραν την απαιτούμενη βεβαίωση περί της γνησιότητας τους. Όπως παρατήρησε και το δικαστήριο:  "...μολονότι επί της φωτοτυπίας υφίσταται βεβαίωση προερχόμενη από την πληρεξούσια δικηγόρο της καθ’ ης ότι η φωτοτυπία είναι ακριβής, ωστόσο, δεν υπάρχει και δεν αποτυπώθηκε στη φωτοτυπία της εκτύπωσης, στην τελευταία σελίδα της, βεβαίωση των υπαλλήλων της τράπεζας που έκαναν την εκτύπωση για τη γνησιότητα της εκτύπωσης.... Επομένως αφού το προρρηθέν επικυρωμένο αντίγραφο των αποσπασμάτων των ως άνω λογαριασμών δεν φέρει τα απαιτούμενα στοιχεία, προκειμένου να έχει αποδεικτική δύναμη που προβλέπεται από τη δικονομική συμφωνία των μερών περί αναγωγής των αποσπασμάτων από τα εμπορικά βιβλάι της τράπεζας σε έγγραφο απόδειξης της απαίτησης της έναντι του οφειλέτη, δεν συνιστά έγγραφο που να πληροί την απαίτηση των διατάξεων των άρθρων 444 παρ. 1 και 448 παρα.1  ΚΠολΔ και 448 παρ. 1 ΚΠολΔ και να δύναται να στηρίξει κατά νόμο την έκδοση διαταγής πληρωμής κατά του οφειλέτη δανείου και ως εκ τούτου, η απαίτηση της καθ’ ης που πηγάζει από την ένδικη σύμβαση δανείου δεν αποδεικνύεται από δημόσια ή ιδιωτικά έγγραφα με εκ του νόμου ή εκ της σύμβασης αποδεικτική δύναμη…».

Δημοσιεύτηκαν οι υπ' αριθμ. 555 και 554/2020 αποφάσεις Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πατρών περί ακύρωσης διαταγών πληρωμής συνολικού φερόμενου ύψους 1.600.000 ευρώ λόγω έλλειψης έγγραφης απόδειξης. Όπως παρατήρησε και το δικαστήριο:  "...τα έγγραφα τα οποία επισύναψε η καθ` ης στην αίτησή της και προσκόμισε στη Δικαστή που εξέδωσε την ανακοπτόμενη διαταγή πληρωμής δε συνιστούν αποσπάσματα από τα εμπορικά της βιβλία, στα οποία να εμφαίνεται όλη η κίνηση των λογαριασμών που τηρήθηκαν στο πλαίσιο της επίδικης σύμβασης, αλλά συνιστούν αντίγραφα μηνιαίων κινήσεων του τηρούμενου λογαριασμού, τα οποία αποστέλλονταν στην οφειλέτρια Τράπεζα προς ενημέρωσή της. Tα εν λόγω όμως έγγραφα, δεν αποτελούσαν ιδιωτικά έγγραφα, πρόσφορα να αποδείξουν την απαίτηση της καθ’ ης η ανακοπή, σύμφωνα με τον προαναφερόμενο όρο 8.3 της δανειακής σύμβασης, καθώς δεν έφεραν τα στοιχεία του αποσπάσματος από τα ηλεκτρονικά τηρούμενα βιβλία της, υπογεγραμμένα από υπάλληλο, δικηγόρο ή άλλο νομίμως εξουσιοδοτημένο πρόσωπο, σύμφωνα με τα οριζόμενα στον ως άνω συμβατικό όρο, με τον οποίο δεν προσδίδεται αντίστοιχη πλήρης αποδεικτική δύναμη και στα μηνιαία αντίγραφα των λογαριασμών, τα οποία δε φέρουν τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά".

Κατόπιν αίτησης από εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων (servicer), εκδόθηκε από τον Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πατρών διαταγή πληρωμής ύψους περίπου 1.300.000 ευρώ σε βάρος εταιρείας δραστηριοποιούμενης στην Πάτρα, η οποία επιδόθηκε στην εταιρεία με επιταγή προς εκτέλεση. 

Προς ακύρωση της διαταγής πληρωμής ασκήθηκε ανακοπή ενώπιον του Πρωτοδικείου Πατρών και παράλληλα αίτηση αναστολής, στο πλαίσιο της οποίας ζητήθηκε η χορήγηση προσωρινής διαταγής περί αναστολής της εκτελεστότητας της διαταγής πληρωμής και απαγόρευσης εμφάνισής της σε βάσεις δεδομένων οικονομικής συμπεριφοράς. Το Πρωτοδικείο Πατρών, αφού πιθανολόγησε την ευδοκίμηση των λόγων της ανακοπής της εταιρείας, αναγόμενων όχι μόνο σε τυπικά σφάλματα της διαταγής πληρωμής αλλά και σε καταχρηστική συμπεριφορά της εταιρείας διαχείρισης όπως επίσης και σε ακυρότητα των διαδικαστικών και εξώδικων ενεργειών της τελευταίας, διέταξε την αναστολή της εκτελεστότητας της διαταγής πληρωμής, χωρίς οποιονδήποτε όρο, και τη μη εμφάνιση αυτής σε βάσεις δεδομένων οικονομικής συμπεριφοράς (Τειρεσίας κτλ.) μέχρι τη συζήτηση της αίτησης αναστολής. 

Με την υπ’ αριθμ. 10170/2020 απόφασή του, το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε ότι η δήλωση τρίτου που υπέβαλε πιστωτικό ίδρυμα στο πλαίσιο κατάσχεσης που έγινε εις χείρας του και σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ήταν ανακριβής. Συγκεκριμένα, κατόπιν έκδοσης εκτελεστού τίτλου σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, επιβλήθηκε κατάσχεση στους λογαριασμούς που το τελευταίο διατηρούσε σε πιστωτικό ίδρυμα. Στη δήλωσή του το πιστωτικό ίδρυμα δήλωσε ότι οι λογαριασμοί που τηρούσε το Ελληνικό Δημόσιο σε αυτό ήταν ακατάσχετοι. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η ως άνω δήλωση και ο ισχυρισμός του πιστωτικού ιδρύματος ήταν αόριστος, καθώς δεν προέκυπτε αν πράγματι οι εν λόγω λογαριασμοί εξυπηρετούσαν συγκεκριμένο δημόσιο σκοπό ή όχι. Το Δικαστήριο, αφού αναγνώρισε την ανακρίβεια της ως άνω δήλωσης και την ύπαρξη απαίτησης του Ελληνικού Δημοσίου κατά της τράπεζας από τις εν λόγω καταθέσεις, υποχρέωσε την τράπεζα να καταβάλει στην κατάσχουσα εταιρεία το ποσό των 181.464,10 ευρώ.