Νέα

Με την υπ΄αριθμ. 1791/2020 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, το δικαστήριο ακύρωσε τελεσίδικα εκδοθείσα διαταγή πληρωμής ύψους περίπου 170.000 Ευρώ λόγω έλλειψης έγγραφης απόδειξης διαδικαστικής προϋπόθεσης. Ειδικότερα κατά την κατάθεση της αίτησης για έκδοση διαταγής πληρωμής, το πιστωτικό ίδρυμα δεν είχε προσκομίσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα που απεδείκνυαν ότι η επίδικη απαίτηση είχε μεταβιβαστεί σε εταιρεία ειδικού σκοπού με έδρα στο Λονδίνο και μετά επαναμεταβιβαστεί στο ίδιο πιστωτικό ίδρυμα. Όπως κρίθηκε "Όμως στην αίτησή της για έκδοση της διαταγής πληρωμής εις βάρος των ανακοπτόντων δεν επικαλέστηκε την ειδική αυτή διαδοχή, ούτε και επισύναψε τις σχετικές με αυτή έγγραφες συμβάσεις και συγκεκριμένα τις δύο διαδοχικές συμβάσεις πώλησης και μεταβίβασης επιχειρηματικών απαιτήσεων, στις οποίες θεμελιωνόταν η ενεργητική της νομιμοποίηση ως δανείστριας των καθών-ανακοπτόντων, κατόπιν ειδικής διαδοχής, κατά το χρόνο έκδοσης της διαταγής πληρωμής, όπως απαιτείται κατά τις διατάξεις των άρθρων...". 

Με την υπ’ αριθ. 7183/2020 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που εκδόθηκε επί αγωγής οικοπεδούχων κατά εντολέως μας εργολήπτριας εταιρίας, κρίθηκε ως προς τους δύο πρώτους ενάγοντες, οι οποίοι είχαν συμβληθεί με την εντολέα μας στο εργολαβικό συμβόλαιο, ότι δεσμεύονταν από την συμπεριλαμβανομένη σε αυτό ρήτρα διαιτησίας. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο παρέπεμψε την διαφορά στην Διαιτησία του ΤΕΕ. Ειδικότερα, το Δικαστήριο έκρινε άκυρο το πρώτο σκέλος της εν λόγω ρήτρας, με την οποία συμφωνήθηκε διαζευκτικά προς την υπαγωγή στη Διαιτησία η εκδίκαση της διαφοράς με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, χωρίς, όμως, η ακυρότητα αυτή να επηρεάζει το δεύτερο σκέλος της ρήτρας υπαγωγής στη Διαιτησία του ΤΕΕ.  

Στην κρίση αυτή κατέληξε το Δικαστήριο δεχόμενο, ότι στην επίδικη περίπτωση επρόκειτο για ζητήματα σχετικά με τεχνικά θέματα της αποπεράτωσης του έργου (ανέγερση και αποπεράτωση της ένδικης πολυκατοικίας), που εντάσσονταν στο πεδίο εφαρμογής της ρήτρας, και απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς των εναγόντων περί καταχρηστικής επίκλησης εκ μέρους της εντολέως μας της μεταξύ αυτών συναφθείσας ρήτρας διαιτησίας καθώς και περί μη εφαρμογής της εν λόγω ρήτρας στις μεταξύ τους διαφωνίες, που θα ανέκυπταν μετά, αλλά μόνο μέχρι την αποπεράτωση του έργου. 

Εξάλλου, ως προς τον τρίτο ενάγοντα, αγοραστή ενός εκ των οριζόντιων ιδιοκτησιών της ένδικης πολυκατοικίας, ο οποίος δεν είχε συμβληθεί με την εντολέα μας στο εργολαβικό συμβόλαιο, αλλά αγόρασε μεταγενέστερα μία εκ των υπό κατασκευή οριζοντίων ιδιοκτησιών από τους οικοπεδούχους, κρίθηκε, ότι βάσει συμβατικού όρου παρέλαβε πλασματικά την οριζόντια ιδιοκτησία, δεδομένου, ότι δεν προσήλθε να παραλάβει αυτήν εντός της συμφωνηθείσας προθεσμίας, παρά την προσήκουσα πρόσκληση εκ μέρους της εντολέως μας καθιστάμενος, κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπερήμερος δανειστής. Πέραν, δε, τούτου, κρίθηκε, ότι δεν υπήρχε υπαιτιότητα και συνεπώς υπερημερία εκ μέρους της εντολέως μας, διότι η καθυστερημένη παράδοση οφειλόταν στην μεταγενέστερη της σύμβασης ανάθεση στην εντολέα μας της διαδικασίας τακτοποίησης των ημιϋπαίθριων χώρων των ιδιοκτησιών της πολυκατοικίας, σύμφωνα με τους ν. 4014/2011 και 4178/2013. 

Δια της υπ’ αριθμ. 1035/2020 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά (ειδική διαδικασία οικογενειακών διαφορών), ανατέθηκε η άσκηση των λοιπών – πλην της επιμελείας – λειτουργιών της γονικής μέριμνας ενός τρίχρονου άρρενος τέκνου που γεννήθηκε χωρίς γάμο των γονέων του και αναγνωρίστηκε εκουσίως, με συμβολαιογραφική πράξη, στον πατέρα του από κοινού με τη μητέρα του. Το δικαστήριο έκρινε ότι η λύση αυτή είναι προς συμφέρον του τέκνου, «προκειμένου να διατηρηθεί η κατά το δυνατόν ισότιμη παρουσία του πατέρα στη ζωή του, ώστε να ασχοληθεί ενεργά με την ανατροφή και διαπαιδαγώγησή του και να διατηρηθεί ο ψυχικός τους δεσμός και να αποτραπεί τυχόν κίνδυνος αποξένωσης».  

Έτι περαιτέρω, αναγνωρίστηκε η ακυρότητα της ονοματοδοσίας του ανηλίκου που έγινε από τη μητέρα του, ως πράξη γονικής μέριμνας που έγινε μονομερώς, χωρίς συναπόφαση των γονέων του. Συγκεκριμένα, η μητέρα προέβη μονομερώς στη δόση του κυρίου ονόματος «Κωνσταντίνος», που ήταν το όνομα του πατέρα της. Κατόπιν στάθμισης του συμφέροντος του ανηλίκου, το δικαστήριο ήρε τη διαφωνία των γονέων ως προς την ονοματοδοσία του τέκνου και όρισε ως όνομα αυτού το όνομα «Κυριάκος – Κωνσταντίνος», ήτοι προσέθεσε το όνομα του προγόνου από την πατρική πλευρά. 

Εκδόθηκε η υπ' αριθμ. 420/2020 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, βάσει της οποίας επιδικάστηκε ποσό ύψους 500.000 ευρώ πλέον τόκων σε εταιρεία εντολέα μας, ιδιοκτήτρια ακινήτου, για τον λόγο ότι η μισθώτρια εταιρεία παραβίασε όρο της μισθωτικής σύμβασης. Συγκεκριμένα ενώ η μισθώτρια εταιρεία, διαχειρίστρια υπεραγορών (supermarkets), είχε μισθώσει τον χώρο αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να προβεί και σε όλες τις απαραίτητες εργασίες αποπεράτωσής του, αρνήθηκε να προχωρήσει στην εκτέλεση αυτών με αποτέλεσμα να καταγγείλει η ιδιοκτήτρια εταιρεία την σύμβαση για κακή χρήση και παραβίαση συμβατικού όρου. Κατόπιν άσκησης αγωγής εκ μέρους της ιδιοκτήτριας εταιρείας, το δικαστήριο δέχτηκε ότι έλαβε χώρα παραβίαση της σύμβασης και επιδίκασε το ποσό που θα απαιτείτο για την ολοκλήρωση της εργασιών αποπεράτωσης. 

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Νάξου, με την υπ’ αριθμ. 33/2020 απόφασή του (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων), κρίνοντας επί δύο αντίθετων αιτήσεων επιμέλειας ενός τρίχρονου αγοριού, ανέθεσε αυτήν μεν στη μητέρα, «πλην του κεφαλαίου της επιμέλειας περί της εν γένει εκπαίδευσης του ανηλίκου τέκνου, την οποία θα ασκούν προσωρινώς από κοινού οι διάδικοι – γονείς αυτού» (λειτουργική συν-επιμέλεια).

Επίσης, επειδή η μητέρα δούλευε ως νοσηλευτικό προσωπικό (μαία) σε νοσοκομείο και εκτελούσε συχνά απογευματινές και βραδινές βάρδιες, το δικαστήριο επέτρεψε στον πατέρα, μεταξύ άλλων, να επικοινωνεί με το παιδί κατά τις ημέρες και ώρες που απασχολείτο στη βάρδια της η μητέρα. Με λίγα λόγια, αντί το παιδί να μένει με τρίτα πρόσωπα (γιαγιά, φίλους) τις ώρες αυτές, ο δικαστής αποφάσισε ότι είναι προς συμφέρον του να μένει με τον πατέρα.

Τέλος, απορρίφθηκε το αίτημα της μητέρας για επιδίκαση διατροφής υπέρ του ανηλίκου, καθώς την αίτηση άσκησε μόνο ατομικά και όχι για λογαριασμό του τελευταίου, κάνοντας δεκτή το δικαστήριο την ένστασή μας περί ελλείψεως ενεργητικής νομιμοποίησης της μητέρας και απαραδέκτου λόγω μη τηρήσεως της απαιτούμενης προδικασίας.