Νέα

Ο εντολέας μας φερόταν ως κατηγορούμενος για το αδίκημα της κακουργηματικής απάτης, κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, καθώς σύμφωνα με το Βούλευμα προκάλεσε ζημία στους εγκαλούμενους-μηνυτές για ποσό  μεγαλύτερο των 120.000€, παραπλανώντας τους με ψευδείς παραστάσεις και ειδικότερα πουλώντας τους το ίδιο διαμέρισμα, με μερικότερες πράξεις μεταξύ του χρονικού διαστήματος μεταξύ 21.02.2007 έως 20.05.2009.

Κατόπιν ενεργειών  και έντονων διαπραγματεύσεων μεταξύ του γραφείου μας  και του νομικού παραστάτη του 1^ου εγκαλούμενου επετεύχθη συμφωνία συμβιβασμού και με την υπογραφή του ως άνω συμφωνητικού αυθημερόν έγινε ως προς αυτόν ανάκληση της έγκλησης του και αποδοχή αυτής, ενώπιον της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών.

Κατά την επομένη ημέρα, ήτοι κατά την δικάσιμο της 05-10-2022, προβλήθηκαν οι αυτοτελείς ισχυρισμοί μας και η δήλωση άρνησης κατηγορίας εκ μέρους μας. Ειδικότερα, προτάθηκε ότι δεδομένου ότι το αδίκημα της απάτης έχει μετατραπεί σε κατ’ έγκληση διωκόμενο, η υπό κρίση ανάκληση πρέπει να γίνει δεκτή. Ως εκ τούτου, το φερόμενο ποσό της ζημίας για τον 2^ο εγκαλούντα, είναι κάτω του ποσού των 120.000€ και συνακόλουθα το αδίκημα πρέπει να μετατραπεί σε πλημμέλημα. Δεδομένου λοιπόν, ότι το απώτατο χρονικό διάστημα παραγραφής για τα πλημμελήματα είναι  έτη και η φερόμενη πράξη τελέσθηκε το 2009, ήδη κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, η φερόμενη πράξη έχει παραγραφεί και για το λόγο αυτό αιτηθήκαμε την παύση της ποινικής δίωξης.

Περαιτέρω, προβάλλαμε τον αυτοτελή ισχυρισμό ότι η ποινική δίωξη πρέπει να παύσει, διότι δεν έχει υποβληθεί δήλωση συνέχισης κατ’ άρθρον 464 ΠΚ, καθώς και ότι το αδίκημα πρέπει να μετατραπεί σε πλημμέλημα, διότι σχετικά με τον 2^ο εγκαλούντα το ποσό των 72.000€ δεν αντιστοιχεί σε ζημία, λόγω περιουσιακής διάθεσης, αλλά σε μη επελθόντα μελλοντικό συμψηφισμό.

Περαιτέρω, με τη δήλωση μας αρνηθήκαμε την πλήρωση των ειδικών υποστάσεων του αδικήματος της απάτης, διότι αφ’ ενός δεν υπήρξε περιουσιακή διάθεση για το ως άνω ποσό, όπως έκριναν και τα Αστικά Δικαστήρια, αφετέρου, δεν υπήρξε παραπλάνηση μέσω ψευδών παραστάσεων, ενώ σε κάθε περίπτωση δεν υπήρχε και πρόθεση βλάβης και παραπλάνησης.

Το Δικαστήριο κατά τη δημόσια συνεδρίαση της 05-10-2022, αφού έλαβε υπ’ όψη του όλα τα αποδεικτικά μέσα, δηλαδή τα έγγραφα, τη μαρτυρία του 2^ου εγκαλούμενου και του προταθέντος εξ’ αυτού μη αυτόπτη και μη αυτήκοου μάρτυρα και την απολογία του κατηγορούμενου και αφού η αξιότιμη κα Εισαγγελέας διατύπωσε την πρότασή της για παύση της ποινικής δίωξης λόγω παραγραφής, εξέδωσε την υπ’ αριθ. 4047/2022 Απόφασή του. Με την ως άνω απόφαση, έγινε δεκτός ο 1^ος αυτοτελής μας λόγος και δεδομένου ότι η διάταξη της παραγραφής αποτελεί δημοσίας τάξης κανόνα δικαίου, παρελκύει η εξέταση των υπολοίπων λόγων. Για τους λόγους αυτούς, έπαψε οριστικά την ποινική δίωξη ως προς τον 1ο εγκαλούντα λόγω ανάκλησης της έγκλησης και αποδοχής αυτής και έπαψε οριστικά την ποινική δίωξη και ως προς τον 2^ο εγκαλούντα λόγω παραγραφής.

Εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 155/2022 απόφαση ασφαλιστικών μέτρων του Πρωτοδικείου Τριπόλεως, επί διαφοράς εργατικής, με αίτημα την προσωρινή επιδίκαση μέρους απαιτήσεων εργαζομένης από μη έγκυρη καταγγελία της σχέσης εργασίας της από την Εργοδότρια Επιχείρηση. Ιδιαιτερότητα της εν λόγω υπόθεσης αποτέλεσε η αδιαμφισβήτητη αφερεγγυότητα της Εργοδότριας και των φανερών πραγματικών ιδιοκτητών της με άμεση συνέπεια την πλήρη αδυναμία ικανοποιήσεως οιουδήποτε ποσού απαίτησης της εργαζομένης.

Κατά την ακροαματική διαδικασία προβλήθηκαν και αποδείχθηκαν, οι στενότατοι διοικητικοί, οικονομικοί και εν γένει επιχειρηματικοί δεσμοί της Εργοδότριας Επιχείρησης με την κύρια Προμηθεύτριά της, της οποίας η Εργοδότρια Επιχείρηση αποτελεί επί της ουσίας υποφαινόμενο όχημα επιχειρηματικής δραστηριοποίησης, με σκοπό η Προμηθεύτρια Εταιρεία να καταστήσει την ικανοποίηση των κάθε είδους σε βάρος της απαιτήσεων, αδύνατη. Έτσι, σύμφωνα με την απόφαση: «(…) πιθανολογήθηκε ότι η πρώτη των καθ’ ων η αίτηση ανήκει στον ίδιο όμιλο επιχειρήσεων με την επωνυμία « (…) Group», με την τρίτη τέταρτη και πέμπτη των καθ’ ων η αίτηση εταιρειών, οι οποίες έχουν την έδρα τους στον νομό (…), έχουν το ίδιο αντικείμενο εργασιών σχετικά με την παραγωγή και εμπορία ειδών αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής και την εκμετάλλευση καταστημάτων εστίασης και ψυχαγωγίας καθώς και υπηρεσιών catering και τελούν υπό την αποκλειστική διεύθυνση, εκπροσώπηση και εκμετάλλευση του δεύτερου των καθ’ ων, (…), καθώς και του (*), γιου του δευτέρου των καθ΄ων (...) Πιθανολογήθηκε ακόμα ότι η αιτούσα προσέφερε την εργασία της (…) και για λογαριασμό της τέταρτης των καθ’ ων η αίτηση εταιρείας με την επωνυμία (…) εφόσον οι πιο πάνω εταιρείες μόνο φαινομενικά είχαν αυτοτέλεια μεταξύ τους, αφού στην πραγματικότητα εμφάνιζαν στενή διοικητική και οικονομική ενότητα. Ειδικότερα, η πρώτη των καθ’ ων αποτελούσε το όχημα της επιχειρηματικής δραστηριοποίησης στην Τρίπολη της τέταρτης των καθ’ ων, η οποία απορροφούσε το σύνολο της οικονομικής της δραστηριότητας και καρπωνόταν τα κέρδη της, δεδομένου ότι το σύνολο των εισπράξεων του καταστήματος της πρώτης των καθ΄ων η αιτούσα το κατέθετε καθημερινά σε τραπεζικό λογαριασμό, που τηρούσε στο όνομά της η τέταρτη των καθ’ ων στην (…) Τράπεζα. Έτσι, το κατάστημα της Τρίπολης, όπου εργαζόταν η αιτούσα αποτελούσε στην πραγματικότητα υποκατάστημα της τετάρτης των καθ’ ων, η οποία προμήθευε καθημερινά με πρώτες ύλες την πρώτη των καθ’ ων και προκαλούσε τη συσσώρευση υπέρογκων χρεών σε βάρος της, που ανέρχονταν στις (…), προκειμένου να εκμεταλλεύεται σε αντάλλαγμα και προς απόσβεση των ως άνω χρεών, που σκόπιμα είχαν δημιουργηθεί, το σύνολο του ημερήσιου τζίρου της, αποστερώντας αυτήν παντελώς από έσοδα και καθιστώντας την έτσι αφερέγγυα έναντι των δανειστών της και εν προκειμένω έναντι των εργαζομένων της, στους οποίους η πρώτη των καθ΄ ων όφειλε μισθούς υπερημερίας μετά την άκυρη καταγγελία (…) των συμβάσεων εργασίας τους. Επομένως πρέπει να θεωρηθούν ως εργοδότες της αιτούσας (…), δεδομένου ότι ο διαχωρισμός μεταξύ τους ως αυτοτελών νομικών προσώπων προσκρούει στο αίσθημα δικαίου και δεν είναι ανεκτός από το δίκαιο με βάση τη γενική διάταξη του άρθρου 281ΑΚ, απορριπτομένης της ένστασης (…) περί ελλείψεως παθητικής νομιμοποίησης (…) ως κατ’ ουσίαν αβάσιμης.

Έτσι, το Δικαστήριο, και αφού δεν είχε καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση απόλυσης και άρα είχε πιθανολογήσει την ακυρότητα της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, υποχρέωσε τόσο την αφερέγγυα Εργοδότρια Επιχείρηση, όσο και την φερέγγυα Προμηθεύτρια, να καταβάλλουν προσωρινά στην εργαζόμενη μισθούς υπερημερίας έως την έκδοση οριστικής απόφασης επί της ήδη ασκηθείσας αγωγής, και μάλιστα από χρονικό σημείο προγενέστερο της υποβολής της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων λόγω της δεινή οικονομικής κατάστασης της αιτούσας. 

Κατόπιν αίτησης από τον εκμισθωτή - ίδρυμα (Ν.Π.Ι.Δ.), εκδόθηκε από την Ειρηνοδίκη Καλαμάτας διαταγή απόδοσης μισθίου - διαταγή πληρωμής μισθωμάτων σε βάρος των εντολέων μας, η οποία επιδόθηκε σε εκείνους με επιταγή προς εκτέλεση, ζητώντας την απόδοση του μισθίου, το οποίο χρησιμοποιούν ως γραφείο για την άσκηση της επαγγελματικής τους δραστηριότητας, καθώς και την καταβολή των επιδικασθέντων με την διαταγή πληρωμής μισθωμάτων. Προς ακύρωση της διαταγής απόδοσης μισθίου - διαταγής πληρωμής μισθωμάτων ασκήθηκε ανακοπή ενώπιον του Ειρηνοδικείου Καλαμάτας και παράλληλα αίτηση αναστολής της εκτελεστότητας της επίμαχης διαταγής, στο πλαίσιο της οποίας ζητήθηκε η χορήγηση προσωρινής διαταγής. Το Ειρηνοδικείο Καλαμάτας, αφού πιθανολόγησε αφενός την ευδοκίμηση των λόγων της ανακοπής των εντολέων μας, αναγόμενων, μεταξύ άλλων, στην έλλειψη έγγραφης απόδειξης και το ανεκκαθάριστο της απαίτησης για την οποία εκδόθηκε διαταγή, καθώς από τα μισθωτήρια που προσκομίστηκαν δεν προέκυπταν κρίσιμοι όροι της σύμβασης μίσθωσης (δήλη μέρα καταβολής, τρόπος αναπροσαρμογής του μισθώματος), και ως εκ τούτου το ύψος του οφειλόμενου μισθώματος και οι τόκοι επ’ αυτού, αφετέρου την πρόκληση ανεπανόρθωτης βλάβης στους εντολείς μας από την εκτέλεση της επίμαχης διαταγής απόδοσης μισθίου - διαταγής πληρωμής μισθωμάτων, διέταξε την αναστολή της εκτελεστότητας της, χωρίς οποιονδήποτε όρο, μέχρι τη συζήτηση της αίτησης αναστολής. 

Με την από 13.09.2022 Προσωρινή Διαταγή το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών μεταρρύθμισε απόφαση ασφαλιστικών μέτρων η οποία, κατόπιν αίτησης του πατέρα, και ανέθεσε την επιμέλεια του τέκνου των διαδίκων από κοινού στον ίδιο και την μητέρα αναφορικά με τον τομέα της εκπαίδευσης, και έδωσε στον πατέρα την άδεια να το εγγράψει στο προτεινόμενο από τον ίδιο ιδιωτικό σχολείο της επιλογής του. Η μητέρα, εντολέας του γραφείου μας, επικαλέστηκε νέα πραγματικά περιστατικά μετά την έκδοση της απόφασης και συγκεκριμένα το πρόγραμμα του σχολικού λεωφορείου που θα μετέφερε καθημερινά το παιδί, το οποίο όπως διαμορφώθηκε, θα σήμαινε την καθημερινή ταλαιπωρία του παιδιού, το οποίο θα βρίσκονταν δύο ώρες κάθε ημέρα στο σχολικό. Η μητέρα πρότεινε την εγγραφή του σε αντίστοιχου επιπέδου ιδιωτικό σχολείο της περιοχής της και πέτυχε την χορήγηση της άδειας για την εγγραφή του εκεί. 

Με την υπ’ αριθμ. 6075/2022 απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείων Αθηνών έδωσε τέλος στον μακρόχρονο δικαστικό αγώνα του πατέρα, πελάτη του γραφείου μας, να αναλάβει την επιμέλεια του γιου του από την μητέρα του, χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Μετά τον θάνατο της τελευταίας, την επιμέλεια του ανέλαβε με προσωρινή διαταγή η μητέρα της και γιαγιά του παιδιού, η οποία αρνήθηκε να αποδώσει το τέκνο στον πατέρα, ο οποίος πλέον είχε μετοικήσει από την Αθήνα στο εξωτερικό, όπου δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά και είχε δημιουργήσει νέα οικογένεια. Το Δικαστήριο, από την στιγμή που κανένας λόγος ακαταλληλότητας του πατέρα για την πλήρη άσκηση της γονικής μέριμνας  μετά τον θάνατο της μητέρας, δεν πιθανολογήθηκε, έκανε δεκτό το αίτημά του για την ανάθεση της επιμέλειας και την απόδοση του παιδιού σε αυτόν και απέρριψε την αντίθετη αίτηση της γιαγιάς του, η οποία ήθελε το παιδί να εξακολουθήσει να διαμένει μαζί της στην Αθήνα.