Ιούλιος 2025 – Απόφαση 303/2025 ΜΠρΧαν: Ακύρωση Διαταγών Πληρωμής και Πλειστηριασμού
Έκδοση της υπ’ αριθμ. 303/2025 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χανίων – Ακύρωση διενέργειας πλειστηριασμού ακινήτου αξίας ύψους 143.000,00€ λόγω ακύρωσης των διαταγών πληρωμής και της (ερειδόμενης σε αυτούς) Έκθεσης Αναγκαστικής Κατάσχεσης.
Πρόσφατα εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 303/2025 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χανίων, το οποίο συνεκδίκασε τις ασκηθείσες από τους εντολείς μας ανακοπές κατά των σε βάρος τους εκδοθεισών διαταγών πληρωμής, καθώς και κατά της επιβληθείσας σε βάρος της κύριας (και μοναδικής) κατοικίας τους αναγκαστικής κατάσχεσης. Το δικάσαν Δικαστήριο συνεκδίκασε τα ανωτέρω ένδικα βοηθήματα και εξέδωσε ενιαία κρίση, κάνοντας δεκτές άπασες τις ως άνω ανακοπές μας.
Ειδικότερα, το Δικαστήριο έκρινε βάσιμο τον πρόσθετο λόγο ανακοπής μας, με τον οποίο υποστηρίζαμε την ακυρότητα των ένδικων διαταγών πληρωμής και συνεπεία τούτου, την ακυρότητα της εκτελεστικής διαδικασίας (πλειστηριασμού) που επισπευδόταν επί τη βάσει άκυρου εκτελεστού τίτλου, λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου και δη, λόγω του ότι τα προσκομισθέντα προς απόδειξη των απαιτήσεων της καθ’ ης (εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων) έγγραφα, μεταξύ των οποίων ιδίως οι πρόσθετες πράξεις στις δανειακές συμβάσεις των εντολέων μας, δεν ήταν νομίμως επικυρωμένα αντίγραφα των πρωτοτύπων και κατά συνέπεια, οι προσβαλλόμενες πράξεις εκδόθηκαν χωρίς να πληρούνται οι αναγκαίοι όροι έγγραφης απόδειξης των απαιτήσεων της καθ’ ης. Συγκεκριμένα, το δικάσαν Δικαστήριο έκρινε ότι «Η καθ’ ης η ανακοπή προσκομίζει με τις προτάσεις της κακοεκτυπωμένες και δυσανάγνωστες φωτοτυπίες των ανωτέρω συμβατικών εγγράφων (δανειακή σύμβαση και πρόσθετες πράξεις αυτής), τα οποία δεν φέρουν καμία επικύρωση, δεν είναι καν συραμμένα ως αυτοτελή και διακριτά έγγραφα, αλλά προσκομίζονται τα φύλλα αυτών σε ενιαίο πακέτο με διάφορα αντίγραφα παραστατικών τραπεζικών συναλλαγών. Ως εκ τούτου, δεν αποδεικνύεται επαρκώς ότι η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής εκδόθηκε στηριζόμενη σε νομίμως επικυρωμένα έγγραφα […]». Στην ανωτέρω απόφαση, διαλαμβάνεται περαιτέρω ότι «Εάν η απαίτηση ή το ποσό της δεν αποδεικνύονται εγγράφως, ο δικαστής οφείλει, κατά το ά. 628 ΚΠολΔ, να μην εκδώσει διαταγή πληρωμής, εάν δε, παρά την έλλειψη της διαδικαστικής αυτής προϋποθέσεως, εκδοθεί διαταγή πληρωμής, τότε αυτή ακυρώνεται, ύστερα από ανακοπή του οφειλέτη κατά τα άρθρα 632 και 633 ΚΠολΔ. Η ακύρωση της διαταγής πληρωμής για το λόγο αυτό απαγγέλλεται λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου, ανεξαρτήτως της υπάρξεως και της δυνατότητας αποδείξεως της απαιτήσεως με άλλα αποδεικτικά μέσα.».
Αξιοσημείωτο είναι δε, ότι ενώ περίττευε η εξέταση κάποιου από τους λοιπούς προβαλλόμενους παρ’ ημών λόγους ανακοπής, το Δικαστήριο στάθηκε ιδιαιτέρως και σε άλλους ισχυρισμούς μας και δη, αφενός, περί αοριστίας των ένδικων διαταγών πληρωμής και ανεκκαθάριστου της φερόμενης απαιτήσεως λόγω έλλειψης και αδυναμίας προσδιορισμού του ύψους των τόκων υπερημερίας και αφετέρου, περί ελλείψεως βέβαιης και εκκαθαρισμένης απαιτήσεως, λόγω ακυρότητας του συμβατικού όρου περί υπολογισμού των τόκων βάσει του έτους 360 ημερών, που είχε τεθεί – παρανόμως – σε μία εκ των ένδικων δανειακών συμβάσεων και συνιστά όρο που υπονομεύει την ορθή πληροφόρηση του καταναλωτή – δανειολήπτη, ενώ αναμφίβολα προσκρούει στην αρχή της διαφάνειας, η οποία επιτάσσει οι όροι να είναι διατυπωμένοι κατά τρόπο ορισμένο, ορθό και σαφή. Τους παραπάνω λόγους ανακοπής μας έκρινε (εκ του περισσού) θετικά ως προς τη βασιμότητά τους το δικάσαν Δικαστήριο.
Κατόπιν τούτων, οι εντολείς μας δικαιώθηκαν μετά από μία πολύμηνη δικαστική καταδίωξή τους από την εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων, η οποία αγνοούσε επιδεικτικά τις πολλαπλές προσπάθειές τους να ρυθμίσουν την οφειλή τους, επισπεύδοντας αναγκαστικό πλειστηριασμό της κύριας και μοναδικής κατοικίας τους όλως εκβιαστικά και καταχρηστικά. Πλην όμως, δυνάμει της ανωτέρω δικαστικής αποφάσεως έπαυσαν οι διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος της περιουσίας τους, καθώς ακυρώθηκε τόσο η κατασχετήρια έκθεση με την οποία επισπευδόταν ο πλειστηριασμός, όσο και οι εκτελεστοί τίτλοι (διαταγές πληρωμής) που φέρονταν να αποτελούν το «νόμιμο έρεισμα» του εν λόγω πλειστηριασμού.