Ιούνιος 2024 – Οριστική ανάθεση της επιμέλειας των τέκνων από κοινού και εξίσου σε αμφότερους τους γονείς – Καθημερινή επικοινωνία του πατέρα με τα τέκνα, πλέον Σαββατοκύριακων και περιόδων διακοπών

Με την υπ’ αριθμ. 2339/2024 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Ειδική Διαδικασία Οικογενειακών Διαφορών), έγινε δεκτή η αγωγή του εντολέα μας – πατέρα δύο αγοριών ηλικίας 8 και 6 ετών, αμφότερων διαγνωσμένων με διαταραχή αυτιστικού φάσματος – ανατέθηκε η επιμέλειά τους σε αμφότερους τους γονείς και χορηγήθηκε στον εντολέα μας διευρυμένο δικαίωμα επικοινωνίας μαζί τους, ήτοι καθημερινή επικοινωνία (από Δευτέρα έως Παρασκευή), από το σχόλασμά τους από το σχολείο μέχρι το απόγευμα. Η μητέρα είχε ασκήσει αντίθετη αγωγή με αίτημα να ανατεθεί η αποκλειστική επιμέλεια των τέκνων στην ίδια,  η οποία απορρίφθηκε κατ’ ουσίαν.

Ειδικότερα, το Δικαστήριο έκρινε ότι τα ανήλικα τέκνα των διαδίκων έχουν δημιουργήσει με τον πατέρα τους έναν δυνατό ψυχικό και συναισθηματικό δεσμό και έχουν αναπτυχθεί αμοιβαία μεταξύ τους αισθήματα στοργής και αγάπης, δεδομένου ότι ο πατέρας έχει ενεργό ρόλο και διαρκή συμμετοχή στην ανατροφή τους. Επίσης κρίθηκε ότι, μολονότι τα τέκνα διαμένουν μαζί με την μητέρα τους, ο πατέρας επικοινωνούσε τακτικά μαζί τους, ενδιαφερόμενος για την ανατροφή και τα προβλήματά τους.

Περαιτέρω, οι αιτιάσεις της μητέρας περί ακαταλληλότητας και ανεπάρκειας του πατέρα στην άσκηση της επιμέλειας και του πατρικού του ρόλου, δεν κρίθηκαν πειστικές από το Δικαστήριο, καθώς όπως προέκυψε από τα προσκομισθέντα από εμάς αποδεικτικά μέσα, εκείνος συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες των τέκνων, πολλές φορές είναι εκείνος που πηγαίνει αλλά και παραλαμβάνει τα τέκνα του από αυτές, ενώ στην προσπάθεια του να διασφαλίσει σταθερότητα και άμβλυνση των αλλαγών που προκαλεί ένα διαζύγιο στη ζωή των τέκνων, παραχώρησε στη εν διαστάσει σύζυγο του την οικία αποκλειστικής του κυριότητας, προκειμένου να συνεχίσει να διαμένει εκεί αυτή μαζί με τα ανήλικα τέκνα τους, ενώ ο ίδιος μίσθωσε διαμέρισμα σε πολύ κοντινή απόσταση για να συμμετέχει και να συνδράμει στις ανάγκες τους. Ακόμη, μη πειστικές κρίθηκαν και μαρτυρικές καταθέσεις των μαρτύρων της αντιδίκου περί ανεπάρκειας του πατέρα, καθώς σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, αυτές αντικρούονται πλήρως από το περιεχόμενο των μαρτυρικών καταθέσεων των μαρτύρων του εντολέα μας. Τέλος, απορρίφθηκαν σιωπηρώς, ως ουσία αβάσιμοι, οι ισχυρισμοί της αντιδίκου για ενδοοικογενειακή βία από τον πατέρα σε βάρος της, καθ’ ότι αυτοί δεν αποδείχθηκαν από κανένα αποδεικτικό μέσο (στο σκεπτικό, δε, της απόφασης, μνημονεύεται, μεταξύ άλλων, και η αθωωτική κρίση του ποινικού Δικαστηρίου).

Έτσι, σύμφωνα με τις παραπάνω παραδοχές και δεδομένης της καταλληλότητας και των δύο γονέων και της θέλησής τους να ασχοληθούν συστηματικά με τα τέκνα τους, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπάρχει λόγος να παρεκκλίνει από τη ρύθμιση του άρθρου 1513 του ΑΚ, το οποίο καθιερώνει ως νόμιμο σύστημα την από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας μετά το χωρισμό των γονέων. Ενδιαφέρον νομικά έχει και η κρίση του Δικαστηρίου αναφορικά με τις εντάσεις μεταξύ των γονέων. Ειδικότερα, στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι «[…] Εξάλλου, οι προστριβές και οι εντάσεις, που πράγματι υφίστανται στις σχέσεις των διαδίκων, δεν οφείλονται σε διαφορές μεταξύ τους για θέματα ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των τέκνων τους ή σε αδιαφορία του ενός εξ αυτών ως προς τις γονεϊκές του υποχρεώσεις αλλά σε προσωπική πικρία και εμπάθεια, που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα τους συνεπεία της διακοπής της συναισθηματικής τους σχέσης και η οποία δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την στέρηση της επιμέλειας των ανήλικων τέκνων για κανέναν από τους διαδίκους, δεδομένης της καταλληλότητας αυτών να ασκήσουν προς το συμφέρον των τέκνων τους τον γονεϊκό τους ρόλο. […]». Εκ παραλλήλου, σε σχέση με την ρύθμιση του δικαιώματος επικοινωνίας του πατέρα, το Δικαστήριο έκρινε ότι «[…] συμπληρωματικό πυλώνα της από κοινού άσκησης της επιμέλειας του παιδιού από τους γονείς του αποτελεί η ενίσχυση του δικαιώματος της επικοινωνίας με το παιδί του γονέα με τον οποίο δε διαμένει, ώστε να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ενίσχυση των δεσμών του παιδιού και με τους δύο γονείς του και την ουσιαστική συμμετοχή και των δύο στην ανατροφή και φροντίδα του. […]».

Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο, με αποκλειστικό γνώμονα το καλώς εννοούμενο συμφέρον των ανηλίκων και ειδικότερα, όπως μνημονεύεται στο σκεπτικό της απόφασης: «α) την πρωταρχικής σημασίας ψυχοσυναισθηματική ωφέλεια της καθημερινής επαφής των ανηλίκων και με τους δύο γονείς, β) την αυξημένη ανάγκη των ανηλίκων για σταθερότητα και συνέπεια στο πρόγραμμα τους, γ) το επιβαρυμένο πρόγραμμα των τέκνων με συνεχείς καθημερινές συνεδρίες, δ) την ελαστικότητα στο ωράριο εργασίας του πατέρα, που διατίθεται να παραλαμβάνει ο ίδιος τα παιδιά από το σχολείο και να τα συνοδεύει στις καθημερινές εργοθεραπείες και λογοθεραπείες τους, αντί για τον παππού από τη μητρική γραμμή, λόγω της εργασίας εκείνη την ώρα της μητρός τους, ε) την μικρή απόσταση (λιγότερο από 5 λεπτά), που χωρίζει την κατοικία των τέκνων από αυτήν του πατέρα […], χορήγησε στον εντολέα μας διευρυμένο δικαίωμα επικοινωνίας, κάνοντας, έτσι δεκτό το κύριο αίτημα της αγωγής του, και συγκεκριμένα όρισε ότι θα επικοινωνεί καθημερινά με τα τέκνα του, αμέσως μετά την λήξη των μαθημάτων από το σχολείο τους, από όπου θα τα παραλαμβάνει, μέχρι το απόγευμα. Επιπλέον, χορηγήθηκε επικοινωνία κάθε πρώτο και τρίτο Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο κάθε μήνα και επικοινωνία κατά τις εορτές των Χριστουγέννων, Πάσχα και θέρους.