Εξεδόθησαν οι υπ’ αριθμ. 529/2021 και 530/2021 αποφάσεις του Ειρηνοδικείου Αθηνών με τις οποίες άρθηκαν οι κατασχέσεις που είχαν επιβληθεί επί ακινήτων λόγω παρόδου ενός έτους από τότε που επιβλήθηκαν, δίχως να έχει διενεργηθεί πλειστηριασμός. Κρίθηκε μάλιστα πως στην εν λόγω ενιαύσια προθεσμία του άρθρου 1019 ΚΠολΔ συνυπολογίζεται και το χρονικό διάστημα των επτά μηνών που πρέπει υποχρεωτικά να μεσολαβήσει από την επιβολή της κατάσχεσης έως τον πλειστηριασμό (954 παρ. 2 ΚΠολΔ) παρά την παγιωμένη αντίθετη νομολογία. Ειδικότερα οι ως άνω αποφάσεις αναφέρουν: «Ο ισχυρισμός της καθ’ ής είναι ότι μετά την τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας με τον ν. 4335/2015, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 954 παρ. 2 εδ. ε ΚΠολΔ, με την οποία η ημέρα πλειστηριασμού ορίζεται υποχρεωτικά επτά (7) μήνες από την ημέρα περάτωσης της κατάσχεσης και όχι πάντως μετά την παρέλευση οκτώ (8) μηνών από την ημέρα αυτή, ενώ μέχρι τότε μπορούσε να ακολουθήσει ο πλειστηριασμός εντός 40 ημερών και ότι το υποχρεωτικό διάστημα των επτά έως οκτώ μηνών, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως νεκρό χρονικό διάστημα και αναλογικά να εφαρμοστεί ως λόγος νομικός που εμποδίζει την πρόοδο της εκτελεστικής διαδικασίας και να αφαιρείται ο χρόνος αυτός από την ετήσια προθεσμία του 1019 ΚΠολΔ, τυγχάνει απορριπτέος ως νόμω αβάσιμος, καθώς ο νομοθέτης με τον ν. 4335/2015 που ίσχυσε από 1-1-2016 όρισε υποχρεωτικά το διάστημα που πρέπει να περάσει από την ημέρα περάτωσης της κατάσχεσης έως την ημέρα του πλειστηριασμού, δεν επενέβη και δεν τροποποίησε αντιστοίχως και την παράγραφο 2 του άρθρου 1019 ΚΠολΔ. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί νεκρό χρονικό διάστημα και δη απροσδιόριστης χρονικής διάρκειας, όπως προεκτέθηκε στην μείζονα σκέψη της απόφασης, η υποχρεωτική νομική επιταγή για τον χρόνο ορισμού του πλειστηριασμού, ούτε νομικός λόγος αδυναμίας συνέχισης της αναγκαστικής εκτέλεσης, εφόσον δεν πρόκειται για έκδοση απόφασης ή άσκηση ενδίκου μέσου ή ακόμη περί κάποιας έκτακτης ή μεταγενέστερης νομοθετικής πρόβλεψης (πχ αναστολής πλειστηριασμών), που να επιφέρει αδυναμία του δανειστή, αλλά για θεσμοθετημένο χρονικό διάστημα, που ορίζεται από τον νόμο, και το οποίο ο νομοθέτης, δεν θέλησε να το αλλάξει, χωρίς επομένως να χωρεί νομική αναλογία. Τέλος, ομοίως απορριπτέος ο ισχυρισμός της καθ’ ής περί καταχρηστικής άσκησης της, καθώς ο αιτών ασκεί νόμιμο το δικαίωμά του, ενώ σε κάθε περίπτωση από τα έγγραφα που προσκομίζει και επικαλείται αυτός πιθανολογήθηκε ότι ο ίδιος είχε προσπαθήσει πολλές φορές να ρυθμίσει την οφειλή που είχε απέναντι στην αρχική πιστώτρια και στην καθ’ ής».