Η εντολέας μας Ο.Ε. αρχικά πέτυχε την έκδοση διαταγής πληρωμής κατά της αρχικής οφειλέτιδος της, επίσης Ο.Ε., για απαιτήσεις της ύψους 149.000 ευρώ προερχόμενες από την μεταξύ τους εμπορική συνεργασία. Την εν λόγω διαταγή πληρωμής επέδωσε δύο φορές προς την ως άνω οφειλέτιδά της ομόρρυθμη εταιρεία, χωρίς ποτέ η τελευταία να ασκήσει ανακοπή με αποτέλεσμα η προαναφερθείσα διαταγή πληρωμής να αποκτήσει ισχύ δεδικασμένου. Στην συνέχεια συστάθηκε έτερη Μονοπρόσωπη ΕΠΕ που χρησιμοποιούσε ως εγκατάσταση και έδρα της τις εγκαταστάσεις της ως άνω οφειλέτιδος Ο.Ε.. Ακολούθως, και κατόπιν ασκήσεως αγωγής μας κατά της Μ. ΕΠΕ, εκδόθηκε πρωτόδικη απόφαση, η οποία στο μεταξύ κατέστη τελεσίδικη κατόπιν της επικύρωσης της από το Εφετείο, με την οποία υποχρεώθηκε η Μ. ΕΠΕ να καταβάλει στον εντολέα μας το αιτούμενο στην αγωγή χρηματικό ποσό ως διάδοχος της αρχικής Ο.Ε. οφειλέτιδος μας, και δη ως σωρευτική αναδοχέας χρέους δυνάμει της μεταξύ των μεταβίβαση επιχείρησης. Ταυτόχρονα, δυνάμει της ως άνω πρωτόδικης απόφασης, η εντολέας μας επέβαλε συντηρητική κατάσχεση εις χείρας Α.Ε. ως τρίτης επί των υφιστάμενων και μελλοντικών χρηματικών απαιτήσεων της Μ. ΕΠΕ για μηνιαία μισθώματα από την μίσθωση επαγγελματικού ακινήτου, της Μ.ΕΠΕ ως εκμισθώτριας και της Α.Ε ως μισθώτριας. Η Α.Ε. δήλωσε ότι δεν υφίστανται απαιτήσεις της Μ.ΕΠΕ σε βάρος της, αλλά ότι δήθεν υπάρχουν ανταπαιτήσεις δικές της από την δική τους εμπορική συνεργασία, τις οποίες πρότεινε με ένσταση συμψηφισμού, προσκομίζοντας και αντίστοιχες καρτέλες προμηθευτών. Το δικαστήριο δια της από 246/2021 τελεσίδικης απόφασής του έκρινε ότι «Avτ΄ αυτού η εκκαλούσα και καθ’ ης η ανακοπή/τρίτη στην ανωτέρω δήλωσή της, ουδόλως ανέφερε τις υφιστάμενες και ενεργείς ενοχικές (μισθωτικές) αξιώσεις της οφειλέτιδας εταιρείας εναντίον της, όπως όφειλε {…} Αντιθέτως, προέβη στην απλή αναφορά περί υφιστάμενων ανταπαιτήσεων της ιδίας (της εκκαλούσας και καθ’ ης η ανακοπή/τρίτης) κατά της οφειλέτιδας χωρίς να προσδιορίσει καθ’ οποιονδήποτε τρόπο εάν πρόκειται για ληξιπρόθεσμες ανταπαιτήσεις και χωρίς ουδόλως να προσδιορίσει, αυτές κατ’ είδος ή ποσό, αναφέροντας μόνο το γενικό σύνολο αυτών τo οποίο με βάση τους ισχυρισμούς της ανερχόταν στο συνολικό ποσό των 82,604,31 ευρώ.{…}» Κρίνοντας δε την φύση του αποδεικτικού υλικού το δικαστήριο δέχθηκε ότι «περιορίζεται να ενσωματώσει την από 1.3.2018 καρτέλα προμηθευτή, την οποία και προσάγει ως αποδεικτικό έγγραφο και στην οποία παρατίθενται αμοιβαίες χρεοπιστώσεις διαφόρων ποσών με την μνεία της ημερομηνίας εκδόσεως των οικείων παραστατικών, τα οποία αναφέρονται είτε ως εντάλματα πληρωμής είτε ως δελτία αποστολής, είτε ως τιμολόγια δαπανών, είτε ως επιταγές μεταβιβαζόμενες και εισπρακτέες ή επιστρεφόμενες και πληρωτέες, χωρίς να γίνεται η παραμικρή μνεία και ανάλυση ι) της αιτίας εκδόσεως των ως άνω παραστατικών και αξιόγραφων, των έννομων σχέσεων δηλαδή από τις οποίες φέρονται να πήγασαν απαιτήσεις και ανταπαιτήσεις, ιι) του είδους των επι μέρους απαιτήσεων και ανταπαιτήσεων {…} και ιιι) του χρόνου γενέσεως αλλά και ληξιπροθέσμου των επί μέρους απαιτήσεων και ανταπαιτήσεων ή, έστω το αν τούτος ταυτίζεται με την ημερομηνία εκδόσεως των ως άνω παραστατικών. {…}». Επομένως καταλήγει το δικαστήριο, δεχόμενο την ανακοπή μας κατά της δήλωσης της εταιρείας στα χέρια της οποίας επιβλήθηκε η κατάσχεση, οι ανωτέρω ισχυρισμοί της καθ’ ης καταδεικνύουν την ανακρίβεια και ανειλικρίνεια της ανακοπτόμενης δήλωσής της ενώπιον του Ειρηνοδίκη Ναυπλίου, την οποία και ακυρώνει και κατά τούτο ο εντολέας μας δύναται να επιδιώξει την ικανοποίηση των απαιτήσεων του από την εν λόγω εταιρεία.