Κατόπιν σχετικής βεβαίωσης οφειλών του εντολέα μας στην αρμόδια ΔΟΥ, για χρέη που αφορούν ΦΠΑ και λοιπές προσαυξήσεις και τόκους άνω των 100.000€, η καταβολή των οποίων καθυστέρησε πέραν των 4 μηνών και ως εκ τούτου κατέστησαν ληξιπρόθεσμα, ασκήθηκε ποινική δίωξη σε αυτόν για φερόμενη παράβαση της διάταξης του αρ. 25 παρ. 1 α Ν. 1882/1990, όπως αντικ με αρ. 20 Ν. 4321/2015 και τροπ. Με αρ. 71 παρ. 2 Ν. 4174/2013, το οποίο προστέθηκε με αρ. 8 Ν. 4337/2015.Κατά τη διαδικασία επί του ακροατηρίου προσκομίσθηκε και αναπτύχθηκε προφορικά ο αυτοτελής μας ισχυρισμός, σύμφωνα με τον οποίο οι ως άνω παραβάσεις εμπίπτουν στις τυποποιούμενες παραβάσεις του αρ. 66 ΚΦΔ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να εφαρμοσθεί η ως άνω διάταξη, υπό της οποίας ασκήθηκε η ποινική του δίωξη, διότι η εφαρμογή της οδηγεί στο άτοπο της διπλής αξιολόγησης των αξιόποινων φορολογικών παραβάσεων, όπως άλλωστε έγινε δεκτό στην αιτιολογική έκθεση του ισχύοντος ΠΚ, δυνάμει του οποίου τέθηκε σε ισχύ και η μεταβατική διάταξη του αρ. 469 ΠΚ. Σύμφωνα με την διάταξη αυτή δεν υπολογίζονται για τον προσδιορισμό της ευθύνης του προσώπου χρέη που – μεταξύ άλλων- τυποποιούνται στο αρ. 66 ΚΦΔ. Ως εκ τούτου, τέτοια χρέη αποκλείονται από την αντικειμενική υπόσταση του αρ. 25 Ν. 1882/1990 και η πράξη καθίσταται ανέγκλητη. Εν προκειμένω λοιπόν προτάθηκε, η εφαρμογή της διάταξης αυτής ως ευμενέστερης διάταξη. Για το λόγο αυτό ζητήσαμε την απαλλαγή του από την αποδιδόμενη κατηγορία. Υπό τα ως άνω διαλαμβανόμενα, ο ισχυρισμός μας έγινε δεκτός και προτάθηκε από την αξιότιμη κυρία Εισαγγελέα η απαλλαγή του εντολέα μας από κάθε κατηγορία και ακολούθως το Δικαστήριο κήρυξε αυτόν αθώο για κάθε πράξη.