Φεβρουάριος 2023 – Τελεσίδικη ακύρωση εκδοθείσας Διαταγής Πληρωμής από πιστωτικό ίδρυμα, ύψους περίπου 260.000 € πλέον τόκων

Δημοσιεύθηκε πρόσφατα η υπ’ αριθμόν 20/2023 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου, με την οποία έγινε δεκτή έφεση εντολέα μας και ακυρώθηκε τελεσιδίκως η εκδοθείσα εις βάρος του διαταγή πληρωμής για οφειλές από σύμβαση τοκοχρεωλυτικού στεγαστικού δανείου, στην οποία συμμετείχε με την ιδιότητα του εγγυητή.

Ειδικότερα, αποδείχθηκε στον δεύτερο βαθμό ότι η μία και μοναδική υπογραφή που είχε τεθεί επί πρόσθετης πράξης, η οποία είχε καταρτιστεί στο πλαίσιο της ανωτέρω δανειακής σύμβασης και στην οποία είχε στηριχθεί η εκδοθείσα διαταγή πληρωμής, δεν ανήκει στον εντολέα μας, κατά του οποίου στρεφόταν αποκλειστικά ο εκτελεστός τίτλος, αλλά σε έτερο εγγυητή.

Πρέπει να επισημανθεί ότι η ανακοπή που είχε ασκήσει ο εντολέας μας στον πρώτο βαθμό δεν είχε γίνει δεκτή, διότι, κατόπιν εσφαλμένης συνεννόησης με το δικηγορικό γραφείο που τον εκπροσωπούσε εκείνη την περίοδο, αναφερόταν σε αυτήν ότι ο ίδιος είχε υπογράψει την επίμαχη πρόσθετη πράξη, κριθείσας κατ’ αυτόν τον τρόπο της εν λόγω υπογραφής του ως ομολογημένης.

Ωστόσο, στον δεύτερο βαθμό έλαβε χώρα ανάκληση της ανωτέρω ομολογίας και, κατόπιν εκτίμησης μιας σειράς από αποδεικτικά στοιχεία, το Εφετείο αποφάνθηκε ότι η πρόσθετη πράξη δεν είχε υπογραφεί από τον εντολέα μας, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί τελεσιδίκως η εκδοθείσα διαταγή πληρωμής, παράγοντας υπέρ αυτού ουσιαστικό δεδικασμένο.

Επί του ζητήματος της ανάκλησης ομολογίας το Εφετείο έκρινε συγκεκριμένα ότι: «ο ανακόπτων με την κρινόμενη έφεση ανακαλεί την ομολογία αυτή, την οποία ο ίδιος αποδίδει σε εσφαλμένη συνεννόηση με τον υπογράφοντα την ανακοπή δικηγόρο του. Ο ισχυρισμός αυτός συνιστά ανάκληση της ομολογίας {…} η ανάκληση αυτή παραδεκτώς γίνεται με το εφετήριο, αφού δεν υπόκειται σε χρονικό περιορισμό και μπορεί να γίνει κατά πάσα στάση της δίκης με δήλωση του ομολογήσαντος, περιεχόμενη σε διαδικαστικό έγγραφο, όπως είναι και η έφεση που επιδίδεται στον αντίδικό του {…} η ομολογία του εκκαλούντος, την οποία δέχτηκε το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο και ανακλήθηκε κατά τα ανωτέρω με την έφεση, έχασε την αποδεικτική της δύναμη. Αποδείχθηκε αντίθετα ότι ο ανακόπτων δεν έχει υπογράψει την από {…} πρόσθετη πράξη, με βάση την οποία εκδόθηκε η ανακοπτόμενη διαταγή πληρωμής και συνεπώς δεν υπάρχει έγγραφη απόδειξη, κατά τους όρους του άρθρου 623 ΚΠολΔ για την έκδοσή της σε βάρος του και επομένως, αφού δεν συνέτρεχαν οι τυπικές προϋποθέσεις, αυτή ακύρως εκδόθηκε.»