Η συνηθέστερη νομική βάση που επικαλείται ο αντίδικος προκειμένου να «νομιμοποιήσει» την κοινοποίηση των προσωπικών δεδομένων του άλλου διαδίκου είναι η περ. ε’ της παρ. 2 του αρ. 5 του Ν. 2472/1997, σύμφωνα με την οποία «Η επεξεργασία είναι απολύτως αναγκαία για την ικανοποίηση του έννομου συμφέροντος που επιδιώκει ο υπεύθυνος επεξεργασίας ή ο τρίτος ή οι τρίτοι στους οποίους ανακοινώνονται τα δεδομένα και υπό τον όρο ότι τούτο υπερέχει προφανώς των δικαιωμάτων και συμφερόντων των προσώπων στα οποία αναφέρονται τα δεδομένα και δεν θίγονται οι θεμελιώδεις ελευθερίες αυτών», σε συνδυασμό με την περ. γ’ της παρ. 2 του αρ. 7 Ν. 2472/1997, σύμφωνα με την οποία «Η επεξεργασία αφορά δεδομένα που δημοσιοποιεί το ίδιο το υποκείμενο ή είναι αναγκαία για την αναγνώριση, άσκηση ή υπεράσπιση δικαιώματος ενώπιον δικαστηρίου ή πειθαρχικού οργάνου».

Να επισημάνουμε ότι οι ανωτέρω διατάξεις πρέπει να ερμηνεύονται υπό το φως της πάγιας νομολογίας των δικαστηρίων, σύμφωνα με την οποία η χρήση ενός παράνομου αποδεικτικού μέσου επιτρέπεται μόνο προς αθώωση ενός κατηγορουμένου, ή εν γένει μόνο προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων ενός διαδίκου και όχι προς ενοχοποίηση του αντιδίκου (!) [βλ. ΑΠ1/2001, ΑΠ1323/2011]. Εκ των ανωτέρω διατάξεων, προκύπτει ότι οριοθετείται με αυστηρό τρόπο η αρχή της αναλογικότητας, που διέπει την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων, αφού ακόμα και αν υπάρχει έννομο συμφέρον για αυτήν, πρέπει να αποδειχθεί (εκ μέρους του προσώπου που προέβη στην επεξεργασία) ότι αυτό υπερείχε προφανώς των δικαιωμάτων και των συμφερόντων του ατόμου, στο οποίο αφορούν τα επεξεργασθέντα προσωπικά δεδομένα (!). Στην πράξη θεωρείται όλως εσφαλμένως σχεδόν αυτονόητο ότι κανείς δεν «νομιμοποιείται» να χρησιμοποιήσει προσωπικές πληροφορίες άλλου ενώπιον δικαστηρίου, προκειμένου να διεκδικήσει κάποια αξίωσή του, έστω και κατά παράβαση των ασφαλιστικών νομοθετικών δικλείδων της προστασίας της ιδιωτικότητας και των περιοριστικών εγγυήσεων του ποινικού νόμου (π.χ. ΠΔ 47/2005 – διαδικασία άρσης απορρήτου), ώστε να αποφεύγεται η παραπάνω στάθμιση, του κατά πόσο δηλαδή υπερέχει προφανώς το έννομο συμφέρον εκείνου που προτίθεται να προβεί σε επεξεργασία συγκριτικά με την προστασία της ιδιωτικότητας του θιγόμενου από την επεξεργασία προσώπου.

Σε κάθε περίπτωση, το οποιοδήποτε έννομο συμφέρον κάποιου να επεξεργαστεί τα δεδομένα άλλου δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση ενημέρωσης που έχει προς τον τελευταίο (κατά τις παρ. 1, 3 Ν.2472/1997). Έτσι, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με απόφασή του στην υπόθεση «Barbulescu v. Romania» έκρινε σε ευρεία σύνθεση ότι παραβιάζεται το δικαίωμα του εργαζομένου στην προστασία του ιδιωτικού βίου κατ’ αρ. 8 ΕΣΔΑ σε περίπτωση κατά την οποία λαμβάνει χώρα επιτήρηση των ηλεκτρονικών επικοινωνιών του από τον εργοδότη, χωρίς να έχει προηγουμένως ενημερωθεί τόσο για το ενδεχόμενο αυτό, όσο και για τις περιστάσεις διενέργειας μιας τέτοιας παρακολούθησης (σκοπός, φύση, έκταση, βαθμός περιορισμού του ατομικού δικαιώματος), η οποία μάλιστα θα πρέπει να αποτελεί το έσχατο μέσο επίτευξης του επιδιωκόμενου σκοπού της προστασίας της εταιρικής περιουσίας (βλ. παρ. 133-140).

Οι προσβολές στην εικόνα του προσώπου ενός ατόμου (π.χ. μέσω παράνομης λήψης φωτογραφίας, παράνομης βιντεοεπιτήρησης), επίσης, δύσκολα μπορούν να δικαιολογηθούν. Κατά πάγια νομολογία, η εικόνα του ανθρώπου ανήκει όχι στο κοινό αλλά μόνο σε εκείνον που παριστάνει, και γι’ αυτό, η από άλλον αποτύπωση, με φωτογράφηση ή άλλον τρόπο, ή η προβολή αυτής δημοσίως, χωρίς τη συναίνεση του εικονιζόμενου, αποτελεί, καθαυτή, παράνομη επεξεργασία προσωπικών δεδομένων, δηλαδή παράνομη προσβολή της προσωπικότητας γενικότερα. Μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην υπόθεση Reklos και Davourlis κατά Ελλάδας -αρ. προσφυγής ΕΔΔΑ 1234/2005- αποφάνθηκε ότι η προστασία του δικαιώματος επί της ιδίας εικόνας εκτείνεται και στις περιπτώσεις που δεν υφίσταται δημοσίευσή της (θεμελιώνεται, δηλαδή, προσβολή προσωπικότητας σε περίπτωση λήψης φωτογραφίας, χωρίς τη συναίνεση του εικονιζόμενου, ακόμα και αν αυτή δεν δημοσιευθεί!).

Ακόμη, η πράξη αποδεικνύει ότι τα περισσότερα βίντεο είναι προϊόντα παρανόμως εγκατεστημένων συστημάτων βιντεοεπιτήρησης, που δεν πληρούν τις προδιαγραφές της Οδηγίας 1/2011 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, καθώς αφενός τις περισσότερες φορές δεν είναι αναγκαία η εγκατάστασή τους ώστε να παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας αφού εν τέλει οι κάμερες λειτουργούν ως μέσο παρακολούθησης (π.χ. όλοι οι χώροι σε μία εταιρεία δεν είναι αναγκαίο να βιντεοσκοπούνται, αφού μπορούν να προστατευθούν με ηπιότερα μέσα όπως συναγερμοί, κλειδαριές κ.λπ., λιγότερο επεμβατικά στην ιδιωτικότητα που πρέπει να απολαμβάνει ο εργαζόμενος κατά τη διάρκεια της εργασίας του, ή δεν υφίσταται αναγκαιότητα να παρακολουθείται ο ένας εκ των γονέων με σύστημα βιντεοεπιτήρησης με το οποίο παρακολουθείται η νταντά κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας του με το τέκνο του), και αφετέρου δεν έχουν υιοθετηθεί από το πρόσωπο που έχει εγκαταστήσει τις κάμερες φιλικά προς την ιδιωτικότητα των βιντεοσκοπούμενων μέτρα ασφαλείας (π.χ. τις περισσότερες φορές οι κάμερες έχουν μόνιμες ή εκτεταμένες καταγραφικές δυνατότητες, ώστε το υλικό τους να μην καταστρέφεται εντός νομίμου και ευλόγου χρονικού διαστήματος από την λήψη).

Το συνταγματικώς προστατευόμενο δικαίωμα κάθε πολίτη να προσφύγει στα Δικαστήρια (άρθρο 20 § 1 του Συντάγματος), το οποίο περιλαμβάνει και το δικαίωμα απόδειξης των ισχυρισμών του, εντός όμως των ορίων που διαγράφουν οι οικείοι συνταγματικοί και δικονομικοί κανόνες, δεν πρέπει να προσβάλλει επίσης το απόρρητο όλων των στοιχείων της επικοινωνίας. Στην επικοινωνία αυτήν, εντάσσονται ιδίως οι επιστολές, η τηλετυπική επικοινωνία, η τηλεφωνική επικοινωνία, η επικοινωνία δεδομένων μέσω δικτύων δεδομένων, επικοινωνίες μέσω διαδικτύουτα, τηλεομοιοτυπήματα (FAX), τα γραπτά μηνύματα (SMS / MMS), το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Τα δικαστήρια έχουν απασχοληθεί συχνά με την περίπτωση της νομιμότητας των «screenshot», των φωτογραφικών δηλαδή απεικονίσεων συνομιλιών μέσω της οθόνης του κινητού, εμμένοντας στην διαφύλαξη της ιδιωτικότητας και στη βασική δημοκρατική αρχή ότι η απονομή της δικαιοσύνης δεν γίνεται άνευ τιμήματος, απαιτώντας μάλιστα για το σύννομο τέτοιας αποτύπωσης (screenshot) συγκεκριμένη εισαγγελική ή ανακριτική διάταξη ή βούλευμα δικαστικού συμβουλίου (!). Εξάλλου, η οποιαδήποτε προσβολή επικοινωνίας δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί, δεδομένου ότι κατ’ αρ. 4 Ν. 3471/2006, απαγορεύεται η ακρόαση, υποκλοπή, αποθήκευση ή άλλο είδος παρακολούθησης ή επιτήρησης των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και των συναφών δεδοµένων κίνησης και θέσης, ενώ κατ’ αρ. 370Α ΠΚ η καταγραφή τηλεφωνικής ή προφορικής συνομιλίας τρίτων συνιστά αδίκημα που τιμωρείται κακουργηματικά (από 1η Ιουλίου 2019 καθίσταται πλημμέλημα) .

Ακόμα και σε διαφορές οικογενειακού δικαίου, η νομολογία διαψεύδει την λανθασμένη πεποίθηση ότι η κοινότητα του βίου των εμπλεκόμενων συζύγων δεν αφήνει περιθώρια για προσβολές της ιδιωτικότητάς τους. Κατά το άρθρο 1387 παρ. 2 ΑΚ «η ρύθμιση από τους συζύγους του κοινού τους βίου πρέπει να μην εμποδίζει την επαγγελματική και την υπόλοιπη δραστηριότητα του καθενός από αυτούς και να μην παραβιάζει τη σφαίρα της προσωπικότητάς του». Η εν λόγω νομοθετική διάταξη επισημαίνει το αυτονόητο δικαίωμα ενός συζύγου στην ιδιωτικότητα, ή άλλως το δικαίωμα του ως ατόμου «να μείνει μόνο του» (το δικαίωμα «να μην ενοχλείται από άλλους», βλ. Warren S./Bandeis L., The Right to Privacy, 4 Harvard Law Review, 1890), το οποίο μάλιστα είναι σχεδόν αυτονόητο στην περίπτωση που οι σύζυγοι δεν ζουν πλέον στην ίδια συζυγική εστία, αλλά βρίσκονται σε διάσταση.

Η νομολογία πέραν του ότι τάσσεται υπέρ του χαρακτηρισμού αποδεικτικών μέσων που προσβάλλουν το απόρρητο της επικοινωνίας ως παρανόμων, συχνά έχει αμφισβητήσει την ουσιαστική, αποδεικτική τους δύναμη (!), με το σκεπτικό ότι συχνά οι προσκομιζόμενες ενώπιον του δικαστηρίου συνομιλίες μεταξύ αντιδίκων, έχουν ανταλλαγεί σε περίοδο έντονης προσωπικής αντιδικίας μεταξύ των μερών, πριν την προσφυγή τους στα Δικαστήρια, ώστε αποτυπώνουν απλώς και μόνο την βιοτική τους «ένταση» και δεν ενέχουν δεσμευτικές δηλώσεις βουλήσεως τους, αφού δεν γίνονται με τέτοια πρόθεση (!).