Μετά τον θάνατο του πατέρα- συζύγου της οικογένειας, τα τέσσερα τέκνα και η μητέρα- επιζώσα σύζυγος εγκαταστάθηκαν ως εξ αδιαθέτου κληρονόμοι στο σύνολο της ακίνητης περιουσίας της οικογένειας. Κατά την συνήθη πρακτική στην ελληνική κοινωνία τα μέλη προχώρησαν σε εκατέρωθεν μεταξύ τους μεταβιβάσεις των εξ αδιαιρέτου ιδανικών μεριδίων τους, προκειμένου τελικά ο καθένας να καταστεί κύριος συγκεκριμένων ακινήτων, εν είδει διαμοιρασμού της οικογενειακής περιουσίας. Οι μεταβιβάσεις αυτές έγιναν ως δωρεές, στην πραγματικότητα όμως αποτελούσαν σύμβαση εξώδικης διανομής της περιουσίας, καθώς γίνονταν με σκοπό ανταλλάγματος (να λάβει με απλά λόγια ο ένας το μερίδιο του άλλου, ώστε ο καθένας να είναι πλέον αποκλειστικός κύριος σε ένα από τα πρώην κοινά, και όχι να το «χαρίσει»). Η πελάτισσα του γραφείου μας, μία από τα τέκνα της οικογένειας, λόγω χρεών τα οποία αντιμετώπιζε κατά την περίοδο των μεταβιβάσεων ζήτησε αυτά να μεταβιβασθούν στα παιδιά της. Τα μέλη της οικογένειάς της δεν συμφώνησαν λόγω εμπάθειας προς το πρόσωπο του συζύγου της και της δήλωσαν ότι θα της μεταβίβαζαν το μέρος της περιουσίας που της αναλογούσε εν καιρώ, όταν θα τακτοποιούσε τα χρέη της. Καθώς η μεταβίβαση αυτή φαίνονταν ότι δεν θα λάμβανε χώρα ποτέ, η πελάτισσά μας άσκησε αγωγή ακύρωσης των συμβολαίων, με τα οποία είχε «δωρίσει» τα ποσοστά της, ως εικονικών. Ακολούθησε διαπραγμάτευση με την άλλη πλευρά, στο πλαίσιο της οποίας εν τέλει συμφωνήθηκε η μεταβίβαση των υποσχεθέντων σε αυτήν ακινήτων στα παιδιά της, ενώ επίσης επιλύθηκαν συναινετικά λοιπές αιτίες διαμάχεων μεταξύ των μελών της οικογένειας. Η συμφωνία των μελών αποτυπώθηκε σε πρακτικό διαμεσολάβησης, το οποίο κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών και αποτελεί πλέον εκτελεστό τίτλο.