Ιανουάριος 2024 – Αναστολή εκτελεστότητας Διαταγής Πληρωμής ποσού 427.000,00€
Με την υπ’ αριθμ. 93/2024 απόφαση ασφαλιστικών του Πρωτοδικείου Αθηνών, αναστέλλεται η εκτελεστότητα Διαταγής Πληρωμής ποσού 427.000,00€ καθώς πιθανολογείται ότι έχει αποσβεσθεί η εγγύηση του καθ’ ου η Διαταγή Πληρωμής προσώπου.
Το 2009 πιστούχος εταιρεία σύναψε σύμβαση πίστωσης με Ανοικτό Αλληλόχρεο Λογαριασμό με δανειοδότρια Τράπεζα. Την οφειλή που θα απέρρεε από τη σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού εγγυήθηκε η εντολέας μας. Το 2012, λόγω συσσώρευσης μεγάλου ποσού οφειλής στον τηρούμενο από το 2009 Αλληλόχρεο Λογαριασμό, υπογράφηκε σύμβαση ρύθμισής της. Πιο συγκεκριμένα, το υπόλοιπο του αλληλόχρεου λογαριασμού μετατράπηκε σε κεφάλαιο δανείου το οποίο ο πιστούχος ανέλαβε την υποχρέωση να αποπληρώσει εντός τακτού χρονικού διαστήματος με δόσεις, εκδοθέντος σχετικά τοκοχρεωλυτικού πίνακα. Την εν λόγω ρύθμιση δεν υπέγραψε η εντολέας μας. Η πιστούχος Τράπεζα προέβη τον Ιούλιο 2023 σε έκδοση (και επίδοση) Διαταγής Πληρωμής και σε βάρος της εντολέως μας, με το σκεπτικό ότι η από 2012 σύμβαση αποτελούσε ρύθμιση της απορρέουσας από τη Σύμβαση του 2009 οφειλής (και άρα την βάρυνε και την ίδια).
Με τον πρώτο λόγο ανακοπής υποστηρίξαμε ότι η ευθύνη της εντολέως ως εγγυήτριας είχε αποσβεσθεί ήδη από το 2012.
Και αυτό διότι: το 2009 είχε συμφωνηθεί δάνειο μεταξύ της Τράπεζας, της Πιστούχου και της εγγυήτριας. Το δάνειο αυτό είχε τον χαρακτήρα της πίστωσης δια αλληλόχρεου λογαριασμού. Το 2012 υπογράφηκε πράξη ρύθμισης του δανείου μεταξύ Τράπεζας και Πιστούχου – πράξη την οποία δεν υπέγραψε η εντολέας. Με την πράξη αυτή αναγνωρίστηκε το υπόλοιπο του αλληλόχρεου λογαριασμού, και συμφωνήθηκε η εξόφλησή του με δόσεις. Το επιχείρημά μας συνίστατο στο ότι η σύμβαση του 2012 αποτέλεσε επί της ουσίας νέο τοκοχρεωλυτικό δάνειο, το οποίο δεν δεσμεύει την εντολέα. Αναλυτικότερα: Οι δύο συμβάσεις πίστωσης είναι εντελώς διαφορετικές: ο αλληλόχρεος λογαριασμός αποτελεί επί της ουσίας τραπεζικό λογαριασμό τον οποίο ανοίγει η τράπεζα και από τον οποίο/στον οποίο ο δανειολήπτης αντλεί (μέχρι ενός ορίου) και καταθέτει χρήματα. Ο λογαριασμός αυτός «κλείνει» περιοδικά (δηλαδή γίνεται εκκαθάριση των χρεοπιστώσεων κάθε τρίμηνο), όταν και προκύπτει το υπόλοιπό του. Το υπόλοιπο αυτό τοκίζεται (κέρδος τράπεζας). Το οριστικό κατάλοιπο του αλληλόχρεου λογαριασμού, που προκύπτει μετά το οριστικό κλείσιμό του (κλείσιμο της πίστωσης) είναι η οφειλή του δανειολήπτη και κατ’ επέκταση και του εγγυητή. Πριν το οριστικό κλείσιμο δεν υπάρχει οφειλή, πολύ απλά γιατί ανά πάσα στιγμή ο οφειλέτης μπορεί να εξοφλήσει το υπόλοιπο. Αντιθέτως, με το τοκοχρεωλυτικό δάνειο, την ημέρα υπογραφής (ή την ειδικότερη ημέρα αποταμίευσης) αντλείται το σύνολο του κεφαλαίου, το οποίο αποπληρώνει ο δανειολήπτης με δόσεις. Αυτό που οφείλει δηλαδή είναι έκαστη δόση ξεχωριστά, και εφόσον επέλθουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις (δηλ. αμελήσει την εξόφληση Χ δόσεων), το σύνολο του δανείου. Αντίστοιχα, ο εγγυητής εγγυάται έκαστη δόση, ή και το σύνολο του κεφαλαίου, ανάλογα με τους όρους της σύμβασης. Η εντελώς διαφορετική φύση των δύο συμβάσεων και το γεγονός ότι δεν υπέγραψε την από 2012 σύμβαση (σε συνδυασμό με άλλα επιβοηθητικά στοιχεία του πραγματικού της υπόθεσης) μας επέτρεψαν να επιχειρηματολογήσουμε πειστικά. Πιο απλά, υποστηρίξαμε ότι η Πιστούχος πήρε νέο, διαφορετικό δάνειο για να εξοφλήσει το παλιό, το οποίο, όμως, δεν υπέγραψε η εντολέας ως εγγυήτρια, ή με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα.
Κατά παραδοχή των πραγματικών ισχυρισμών μας, το Δικαστήριο πιθανολόγησε (μετά βεβαιότητας) την ευδοκίμηση της Ανακοπής μας και προέβη σε αναστολή της εκτελεστότητας της Διαταγής Πληρωμής – παρά το γεγονός ότι η εντολέας είχε σημαντική ακίνητη περιουσία και συνεπώς παρουσιάζονταν σημαντικές δυσχέρειες αναφορικά με τη στοιχειοθέτηση της (απαραίτητης) δικονομικής προϋπόθεσης του κινδύνου.
Περισσότερα, αναφορικά με την προστασία απέναντι στις επιθετικές ενέργειες των Τραπεζών, των funds και των Servicers, μπορείτε να βρείτε εδώ, και εδώ.